ZAKON

O POTVRĐIVANjU UGOVORA IZMEĐU REPUBLIKE SRBIJE I REPUBLIKE HRVATSKE O IZRUČENjU

(Objavljen u "Sl. glasniku RS - Međunarodni ugovori", br. 13 od 27. decembra 2010)

Član 1.

Potvrđuje se Ugovor između Republike Srbije i Republike Hrvatske o izručenju, sačinjen u Beogradu 29. juna 2010. godine, u originalu na srpskom i hrvatskom jeziku.

Član 2.

Tekst Ugovora u originalu na srpskom jeziku glasi:

UGOVOR

IZMEĐU REPUBLIKE SRBIJE I REPUBLIKE HRVATSKE O IZRUČENjU

Republika Srbija i Republika Hrvatska (u daljem tekstu: države ugovornice),
svesne potrebe daljeg unapređenja međusobne saradnje u oblasti pravosuđa,
uzimajući u obzir visoku opasnost organizovanog kriminala i korupcije, njihovog transnacionalnog širenja, kao i važnost borbe protiv organizovanog kriminala i korupcije, te potrebu za efikasnom međusobnom saradnjom država u toj borbi,
u želji da posebno regulišu saradnju u pogledu izručenja,
dogovorile su se o sledećem:

Obaveza izručenja

Član 1.

Države ugovornice se obavezuju da će u skladu s odredbama ovog ugovora, na molbu, jedna drugoj izručivati lica, koja se u državi koja traži izručenje (u daljem tekstu: država molilja) gone zbog krivičnog dela ili se traže radi izvršenja kazne zatvora ili druge mere koja uključuje oduzimanje slobode, u skladu sa pravom država ugovornica.

Način komuniciranja

Član 2.

(1) Nadležni organi država ugovornica kod sprovođenja ovog ugovora komuniciraju pisanim putem i to preko ministarstava nadležnih za poslove pravosuđa.
(2) Diplomatski put opštenja ovim nije isključen, ako za to postoje opravdani razlozi.
(3) U hitnim slučajevima, molbe i obaveštenja prema ovom ugovoru mogu se dostavljati preko Međunarodne organizacije kriminalističke policije (INTERPOL).

Jezik i legalizacija

Član 3.

(1) Molbe koje se podnose i dokumentacija koju treba dostaviti prema odredbama ovog ugovora, sastavljaju se na jeziku države molilje. Prevod na jezik države od koje se traži izručenje (u daljem tekstu: zamoljena država) nije potrebno prilagati.
(2) Legalizacija isprava iz stava (1) ovog člana nije potrebna.

Dokumentacija

Član 4.

Uz molbu za izručenje država molilja treba da priloži:
1) sredstva za utvrđivanje istovetnosti lica čije se izručenje traži, (tačan opis, fotografije, otisci prstiju i sl.);
2) potvrdu ili druge podatke o državljanstvu lica čije se izručenje traži;
3) optužnicu ili presudu ili odluku o pritvoru ili koji drugi akt istog pravnog značaja, u izvorniku ili overenom prepisu. U ovim aktima mora biti navedeno: ime i prezime lica čije se izručenje traži i drugi podaci koji su potrebni za utvrđivanje njegove istovetnosti, opis dela, zakonski naziv krivičnog dela i dokazi za osnovanu sumnju;
4) izvod iz teksta zakonskih odredbi koje će biti primenjene ili su bile primenjene prema licu čije se izručenje traži, zbog dela povodom koga se izručenje traži;
5) podatke o dužini krivične sankcije kada se radi o izručenju lica radi izdržavanja ostatka krivične sankcije.

Dopuna dokumentacije

Član 5.

(1) Ako su podaci i dokumentacija koje je dostavila država molilja nedovoljni za donošenje odluke zamoljene države na osnovu ovog ugovora, zamoljena država može da traži dopunska obaveštenja i dokumentaciju i da odredi primeren rok za njihovo dostavljanje.
(2) Rok iz stava (1) ovog člana može se na obrazloženu molbu produžiti.

Član 6.

(1) Ako država molilja u rokovima predviđenim članom 5. ovog ugovora ne dostavi dopunske podatke i dokumentaciju, zamoljena država će odmah obustaviti postupak za izručenje i lice čije se izručenje traži pustiće na slobodu.
(2) Troškovi koji su nastali neosnovanim oduzimanjem slobode u slučaju iz stava (1) ovog člana nadoknadiće država molilja zamoljenoj državi.

Krivična dela za koje se izručenje dozvoljava

Član 7.

(1) Izručenje radi krivičnog gonjenja dozvoliće se samo ako je za krivično delo prema pravu obe države ugovornice propisana kazna zatvora ili mera koja uključuje oduzimanje slobode u trajanju od najmanje jedne godine.
(2) Izručenje radi izvršenja pravnosnažno izrečene kazne zatvora ili mere koja uključuje oduzimanje slobode dozvoliće se samo za krivična dela koja su kažnjiva prema pravu obe države ugovornice i ako trajanje kazne zatvora ili mere koja uključuje oduzimanje slobode, odnosno njihov ostatak koji se treba izvršiti iznosi najmanje četiri meseca.

Dozvoljenost izručenja

Član 8.

Izručenje državljana zamoljene države ili lica bez državljanstva sa prebivalištem u zamoljenoj državi će se dozvoliti samo za krivična dela organizovanog kriminala i korupcije u skladu sa njihovim međunarodno prihvaćenim definicijama, pri čemu posebno treba uzeti u obzir:
1) Konvenciju Ujedinjenih nacija protiv transnacionalnog organizovanog kriminala, od 15. novembra 2000. godine, s protokolima;
2) Konvenciju Ujedinjenih nacija protiv korupcije od 31. oktobra 2003. godine;
3) Krivično-pravnu konvenciju o korupciji od 27. januara 1999. godine, s protokolom.

Odbijanje izručenja zbog azila ili međunarodnopravnih obaveza

Član 9.

Izručenje se neće dozvoliti:
(1) ako lice čije se izručenje traži uživa azil na teritoriji zamoljene države;
(2) ako bi izručenje bilo u suprotnosti s obavezama zamoljene države iz multilateralnih ugovora koji je obavezuju, a posebno obavezama iz Evropske konvencije o izručenju iz 1957. godine i dodatnih protokola.

Načelo ne bis in idem

Član 10.

(1) Izručenje se neće dozvoliti ako se traži zbog dela za koje je lice čije se izručenje traži u zamoljenoj državi već pravnosnažno osuđeno ili oslobođeno, ili je protiv njega krivični postupak pravnosnažno obustavljen, ili je optužba protiv njega pravnosnažno odbijena.
(2) Izručenje se može dozvoliti ako je postupak pravnosnažno okončan isključivo zbog procesnih razloga predviđenih pravom država ugovornica.
(3) Izručenje se neće dozvoliti ako se traži zbog dela za koje je lice čije se izručenje traži pravnosnažno osuđeno ili oslobođeno u trećoj državi, a izrečena krivična sankcija izvršena ili oproštena ili je neizvršeni deo sankcije oprošten ili je prema pravu treće države nastupila zastarelost izvršenja krivične sankcije.

Zastarelost

Član 11.

Izručenje se neće dozvoliti ako je krivično gonjenje ili izvršenje krivične sankcije zastarelo prema pravu jedne od država ugovornica.

Obostrana kažnjivost

Član 12.

Izručenje se neće dozvoliti ako se traži zbog dela koje nije krivično delo prema pravu jedne od država ugovornica.
Krivično gonjenje zbog istog dela u zamoljenoj državi

Član 13.

Izručenje se može odbiti ako se lice čije se izručenje traži, zbog istog krivičnog dela krivično goni u zamoljenoj državi.

Načelo teritorijalnosti

Član 14.

(1) Izručenje se može odbiti ako se traži zbog krivičnog dela koje je u celosti ili delimično izvršeno na teritoriji zamoljene države.
(2) Izručenje se može odbiti ako se traži zbog krivičnog dela izvršenog van teritorije države molilje, i ako pravo zamoljene države ne dozvoljava krivično gonjenje za isto krivično delo izvršeno van njene teritorije.

Sudska nadležnost zamoljene države

Član 15.

Izručenje se može odbiti zbog dela koje podleže sudskoj nadležnosti zamoljene države.

Amnestija

Član 16.

Izručenje se neće odobriti za krivično delo koje je obuhvaćeno amnestijom u zamoljenoj državi, ako je ona nadležna za krivično gonjenje za to krivično delo prema svom pravu.

Osuda u odsustvu

Član 17.

Ako je lice čije se izručenje traži pravnosnažno osuđeno u odsustvu, izručenje će se dozvoliti samo ako država molilja da garancije da će krivični postupak posle izručenja ponovo sprovesti u prisustvu izručenog lica.

Posebni slučajevi zbog kojih se odbija izručenje

Član 18.

(1) Izručenje se neće dozvoliti za dela za koja je prema pravu obe države ugovornice propisana kazna zatvora ili mera koja uključuje oduzimanje slobode, u najdužem trajanju od pet godina i ako bi izručenje očigledno izuzetno teško pogodilo lice čije se izručenje traži zbog njegovih godina, dugog boravka u zamoljenoj državi i drugih ozbiljnih razloga lične prirode.
(2) Ako se izručenje ne dozvoli zbog razloga iz stava (1) ovog člana, zamoljena država će ispitati može li se protiv lica čije se izručenje traži pokrenuti krivični postupak zbog dela na kojem se temelji molba za izručenje. O rezultatima ispitivanja i krivičnog postupka zamoljena država će obavestiti državu molilju.

Odlaganje izručenja i privremeno izručenje

Član 19.

(1) Ako se protiv lica čije se izručenje traži, u zamoljenoj državi vodi krivični postupak, ili je u toj državi osuđeno zbog nekog drugog krivičnog dela, a ne onog koji je predmet izručenja, izručenje se može odložiti dok se taj postupak ne okonča, a u slučaju osude - dok se krivična sankcija ne izvrši.
(2) Ako bi zbog odlaganja izručenja u državi molilji krivično gonjenje moglo da zastari, ili bi njegov tok bio ozbiljno ometan, može se, na obrazloženo traženje države molilje, dozvoliti privremeno izručenje radi vođenja krivičnog postupka. Država molilja mora u tom slučaju izručeno lice vratiti odmah nakon što se obave neophodne procesne radnje zbog kojih je bilo dozvoljeno privremeno izručenje.
(3) Država molilja mora privremeno izručeno lice, za vreme boravka na njenoj teritoriji, držati u pritvoru. Vreme provedeno u pritvoru, od dana, kad privremeno izručeno lice napusti teritoriju zamoljene države do dana kada se na njenu teritoriju vrati, uračunava se u krivičnu sankciju koja će biti izrečena ili