ZAKON

O POTVRĐIVANjU KONVENCIJE O ZAŠTITI PROIZVOĐAČA FONOGRAMA OD NEOVLAŠĆENOG UMNOŽAVANjA NjIHOVIH FONOGRAMA

(Objavljen u "Sl. listu SRJ - Međunarodni ugovori", br. 13 od 20. decembra 2002)

Član 1.

Potvrđuje se Konvencija o zaštiti proizvođača fonograma od neovlašćenog umnožavanja njihovih fonograma, koja je zaključena 29. oktobra 1971. godine u Ženevi, u originalu na engleskom, francuskom, ruskom i španskom jeziku.

Član 2.

Tekst Konvencije u originalu na engleskom jeziku i u prevodu na srpski jezik glasi:

KONVENCIJA O ZAŠTITI PROIZVOĐAČA FONOGRAMA OD NEOVLAŠĆENOG UMNOŽAVANjA NjIHOVIH FONOGRAMA OD 29. OKTOBRA 1971. GODINE

Države ugovornice,
zabrinute zbog široko prisutnog i sve većeg neovlašćenog umnožavanja fonograma i štete koju ovo prouzrokuje interesima autora, izvođača i proizvođača fonograma,
ubeđene da će zaštita proizvođača fonograma od takvih radnji koristiti i izvođačima čija su izvođenja, kao i autorima čija su dela zabeležana na pomenutim fonogramima,
uvažavajući vrednost rada koji je u ovoj oblasti preduzela Organizacija za obrazovanje, nauku i kulturu Ujedinjenih nacija i Svetska organizacija za intelektualnu svojinu;
u želji da, ni na koji način, ne nanesu štetu međunarodnim ugovorima koji su već na snazi, a posebno da ne štete širem prihvatanju Rimske konvencije od 26. oktobra 1961. god., kojom se obezbeđuje zaštita izvođačima i ustanovama za radiodifuziju kao i proizvođačima fonograma;
saglasile su se o sledećem:

Član 1.

U svrhe ove konvencije:
(a) izraz "fonogram" označava svaki isključivo zvučni zapis zvukova izvođenja ili drugih zvukova;
(b) izraz "proizvođač fonograma" označava fizičko ili pravno lice koje prvo zabeleži zvukove izvođenja ili druge zvuke;
(c) izraz "duplikat" označava proizvod koji sadrži zvuke snimljene direktno ili indirektno sa fonograma, a koji otelotvoruje sve ili bitan deo zvukova zabeleženih na tom fonogramu;
(d) izraz "distribuiranje javnosti" označava svaku radnju kojom se duplikati fonograma nude, direktno ili indirektno, javnosti u celini ili nekom njenom delu.

Član 2.

Svaka država ugovornica mora da štiti proizvođače fonograma koji su državljani drugih država ugovornica od proizvodnje duplikata bez pristanka proizvođača, kao i od uvoza takvih duplikata, pod uslovom da su svaka takva proizvodnja ili uvoz učinjeni u svrhe distribucije javnosti, i protiv distribucije takvih duplikata javnosti.

Član 3.

Načini primene ove konvencije su predmet nacionalnog prava svake države ugovornice i uključuju jedno ili više od sledećeg: zaštitu putem priznanja autorskog prava ili drugih posebnih prava, zaštitu putem prava koje se odnosi na nelojalnu utakmicu, zaštitu primenom kaznenih mera.

Član 4.

Trajanje date zaštite biće predmet nacionalnih zakona svake države ugovornice. Međutim, ako nacionalno pravo propisuje određeno trajanje zaštite, ta zaštita neće biti kraća od dvadeset godina od isteka bilo godine u kojoj su zvuci otelovljeni u fonogramu prvi put zabeleženi, ili godine u kojoj je fonogram prvi put objavljen.

Član 5.

Ako, kao uslov za zaštitu proizvođača fonograma, država ugovornica, na osnovu svog nacionalnog prava, zahteva ispunjavanja formalnih uslova, ovi se moraju smatrati ispunjenim ako svi autorizovani duplikati fonograma distribuirani javnosti, ili njihovi omoti, nose obaveštenje koje se sastoji od simbola(P), koji je praćen datumom sa godinom prvog objavljivanja, postavljenim na takav način da daje razumno obaveštenje o zahtevanju zaštite, a, ako se na duplikatima ili njihovim omotima ne identifikuje proizvođač, njegov pravni sledbenik ili nosilac isključive licence (navođenjem njegovog imena, žiga ili drugog odgovarajućeg naznačenja), onda obaveštenje mora, takođe, da uključi ime proizvođača, njegovog pravnog sledbenika ili nosioca isključive licence.

Član 6.

Svaka država ugovornica koja pruža zaštitu putem autorskog prava ili drugog posebnog prava, ili kaznenim merama, može u svom nacionalnom pravu predvideti, kada je reč o zaštiti proizvođača fonograma, iste vrste ograničenja koja su dozvoljena u pogledu zaštite autora književnih i umetničkih dela. Međutim, ne smeju se dopustiti prinudne licence osim ako se ne ispune svi sledeći uslovi:
(a) kopiranje se koristi isključivo u svrhe nastave ili naučnog istraživanja;
(b) licenca je važeća za kopiranje samo na teritoriji države ugovornice čiji su nadležni organi priznali licencu i ne proširuje se na izvoz duplikata;
(c) kopiranje proizvedeno na osnovu licence daje pravo na pravednu naknadu koju određuje pomenuti nadležni organ, uzimajući u obzir, između ostalog, broj duplikata koji će se proizvesti.

Član 7.

(1) Ova konvencija ne može se ni na koji način tumačiti tako da ograničava ili oštećuje zaštitu koja je na drugi način obezbeđena autorima, izvođačima, proizvođačima fonograma ili ustanovama za radiodifuziju na osnovu nacionalnog prava ili međunarodnog ugovora.
(2) U nadležnosti je nacionalnog zakona svake države ugovornice da odluči o meri u kojoj, ako uopšte, izvođači čija su izvođenja snimljena na fonogramu imaju pravo da uživaju zaštitu, i o uslovima uživanja takve zaštite.
(3) Ni